మాతృదేవోభవ

భండారు సదాశివరావు స్మారక దీపావళి కథల పోటీకి ఎంపికైనది

– సి.ఎన్‌.చంద్రశేఖర్‌

‘‘మీ అమ్మగారిని కొద్దిరోజులు మీ తమ్ముడి దగ్గరికి వెళ్లి ఉండమనండి. చాలారోజులుగా ఆవిడ ఇక్కడే ఉంటున్నారు’’ అంది కవిత భర్త వినోద్‌తో.

‘‘ఇక్కడ ఉంటే మనకూ మంచిదేగా! అమ్మ నీకు ఎన్నో విధాలుగా సహాయం చేస్తూంది!’’

‘‘కానీ మనకు ఇంట్లో స్వాతంత్య్రం ఉండాలిగా! హాయిగా బయటకు వెళ్లి తిరిగి రావాలని నాకు మాత్రం ఉండదా? ఇంట్లో కొద్దిరోజులైనా ప్రశాంతంగా ఉండాలని నాకు అనిపించదా?’’

‘‘అమ్మ ఉండటం వల్ల నీ ప్రశాంతతకు భంగం ఎందుకు కలుగుతుంది? తన పాటికి తన గదిలో చదువుకుంటూ ఉంటుంది. మనం బయటికి వెళ్లి తిరిగి వస్తూనే ఉన్నాము. నానిగాడిని ఇంట్లో వదలి వెళ్తే అమ్మ చూసుకుంటుంది. వాడితో హోంవర్క్‌ చేయిస్తుంది. ఇంటిని కనిపెట్టుకుని ఉంటుంది. అమ్మ ఉండటం వల్ల మనకు అన్నీ లాభాలే తప్ప కష్టాలేమున్నాయి?’’

‘‘అలా కాదండీ. మనం ముగ్గురం కలసి ఉండాలి. ముగ్గురం మాత్రమే! కనీసం కొద్దిరోజులు. నేనేం ఆవిడని శాశ్వతంగా వెళ్లిపొమ్మనడం లేదు. పైగా ఆవిడని చూసుకోవలసిన బాధ్యత మీ తమ్ముడిమీద కూడా ఉంది కదా!’’

‘‘నేను కాదనడం లేదు. అమ్మ ఈ వూర్లో ఎన్నో ఏళ్లుగా ఉంటోంది కనుక ఆమెకు ఇక్కడ ఎంతోమంది స్నేహితులు ఉన్నారు. వాళ్లతో గుళ్లకు వెళ్లి వస్తూంది. అదే చెన్నైలో అమ్మకు ఎవరూ తెలియదు. అపార్ట్‌మెంట్లలో మనుషుల మధ్య స్నేహాలు ఏమాత్రం ఉంటాయో నీకు తెలుసు కదా! పైగా భాష సమస్య. ప్రమోద్‌, జనని…ఇద్దరూ ఉద్యోగస్తులే. వాళ్లు ఆఫీసు నుంచి తిరిగి వచ్చేవరకూ అమ్మ ఒంటరిగా ఉండాలి. అందుకే అమ్మ ఇక్కడ ఉండటానికే ఇష్టపడుతుంది.’’

‘‘ఆవిడ ఇష్టానికి ఇచ్చినంత ప్రాధాన్యం నా ఇష్టానికి ఇవ్వరేం? నా ఇంట్లో నా ఇష్టం వచ్చినట్లు నేనుండటానికి నాకు అధికారం లేదా?’’

‘‘నీకు ఇష్టం వచ్చినట్లే నువ్వు ఉంటున్నావు కదా? నిన్ను ఇలాగే ప్రవర్తించమని ఎవరూ నిర్బంధించడం లేదు కదా?’’

‘‘నా బాధ మీకర్థం కాదు. సరితను చూసినప్పుడు, విద్యను చూసినప్పుడు వాళ్లలాగే నాకూ ఏ బాదరబందీ లేకుండా ఉండాలనిపిస్తుంది’’

‘‘సరితకు అత్తామామలు జీవించి లేరు గానీ తల్లితండ్రులున్నారు. వాళ్లను సరిత తమ్ముడు బాగా చూసుకుంటున్నాడు. విద్యకు అత్తామామలిద్దరూ ఇంకా అరవైల్లో ఉన్నారు కాబట్టి వారి ఊళ్లో ప్రశాంతంగా జీవిస్తున్నారు. మరో పదేళ్లు పోయాక వయసు ఉడిగి వాళ్లూ కొడుకు దగ్గరికి వస్తారేమో! కానీ అమ్మ -నాన్న పోయాక ఒంటరిదయ్యింది. మమ్మల్ని ప్రయోజకుల్ని చేయడం కోసం ఎంతో శ్రమించింది. ఇప్పుడు నేను అమ్మను బాగా చూసుకుని రుణం తీర్చుకోవాలి. అయినా తల్లి కొడుకు దగ్గర కాక ఇంకెక్కడుంటుంది?’’

‘‘ఆవిడ ప్రయోజకుల్ని చేసింది ఒక్కర్ని కాదు…ఇద్దర్ని!’’

భార్య మాటల్లోని భావం అర్థమై ‘‘ఏ కొడుకు దగ్గరైనా కావల్సినన్ని రోజులు ఉండే స్వాతంత్య్రం ఆమెకు మేమిచ్చాం’’ అన్నాడు వినోద్‌.

‘‘అయితే మీ అమ్మగారిని మీ తమ్ముడిర టికి పంపనంటున్నారు.. అంతేనా?’’

‘‘అంత అవసరమేముంది? ఇంకో విషయం. నాకు హాస్పిటల్‌ అంటేనే భయం. అమ్మకు నర్సుగా ఇరవై ఏళ్ల అనుభవం ఉంది. నానిగాడికి జ్వరమో, జలుబో వస్తే తనే హాస్పిటల్‌కు తీసుకెళి ్ల మందులు తీసుకుని వస్తూంటుంది. అమ్మ వెళి ్లపోతే ఇలాంటివి నువ్వే చేసుకోవాలి కదా!’’

‘‘ఆ మాత్రం తెలివితేటలు నాకూ ఉన్నాయి లెండి. పైగా నేను మీలా హాస్పిటల్‌ అంటే భయపడను.’’

‘‘సరే! అమ్మతో ఓ సారి మాట్లాడుతాను’’ ఇక వాదించే ఓపిక లేనట్టు అన్నాడు.

‘‘మాట్లాడితే పోననే అంటుంది. ట్రైనుకు టికెట్‌ బుక్‌ చేసి చేతిలో పెట్టండి. చచ్చినట్లు వెళుతుంది.’’

భార్య వాడిన భాష నచ్చక ఆమె వైపు కోపంగా చూశాడు వినోద్‌.

‘‘అదే…తప్పనిసరిగా వెళుతుంది’’ అంది కవిత తన మాటను సరిదిద్దుకుంటూ.

ఈ వాదన వారిమధ్య మరో రెండు రోజులు కొనసాగింది.

 * * * *

‘‘అమ్మా…ప్రమోద్‌ చాలా రోజులుగా నిన్ను తమ దగ్గరికి పంపమని అడుగుతున్నాడు. వెళ్లి వస్తావా?’’ తల్లిని అడిగాడు వినోద్‌.

‘‘వెళ్లాలిరా…ఎందుకో ఈ మధ్య ప్రయాణం చేసే ఓపిక ఉండటం లేదు’’ అంది ప్రమీల.

‘‘నెల్లూరు నుంచి చెన్నై ఎంత దూరమమ్మా? నాలుగు గంటల్లో చేరిపోవూ! నీకు శనివారం ట్రైనుకి టికెట్‌ బుక్‌ చేశాను. ఓ సారి వెళ్లి వచ్చేయ్‌ అమ్మా!’’

‘‘అదేమిట్రా! నాకు చెప్పకుండా టికెట్‌ బుక్‌ చేశావా?’’ ఆశ్చర్యంగా చూస్తూ అంది ప్రమీల.

‘‘అవునమ్మా…కవిత కూడా కొద్దిరోజులు విశ్రాంతి కావాలంటూంది’’ చెప్పలేక చెబుతున్నట్లుంది అతని ముఖం.

దెబ్బతిన్నట్టు చూసింది ప్రమీల. ఆ చూపులు తట్టుకోలేక ముఖం క్రిందికి దించేశాడు వినోద్‌.

‘‘అలాగే వెళ్తానురా’’ అంటూ తన గదిలోకి వెళ్లిపోయింది ప్రమీల. తర్వాత తను ట్రైన్‌ ఎక్కేవరకూ ఎవరితో మాట్లాడలేదు.

రైలు కదులుతున్నప్పుడు ఫ్లాట్‌ఫారంపై ఉన్న వినోద్‌ కిటికీ దగ్గరికి వచ్చి ‘‘నెలరోజులయ్యాక నేను వచ్చి నిన్ను ఇక్కడికి తీసుకొచ్చేస్తాలే అమ్మా!’’ అన్నాడు తల్లితో.

‘‘అవసరం లేదురా. ఆరోజు మీరిద్దరూ మాట్లాడుకున్నది నేను విన్నాను. నీ భార్య మాట విని నన్ను ఇంట్లోంచి పంపెయ్యాలని చూశావు చూడు. ఆరోజే నేను మానసికంగా చచ్చిపోయాను. కవిత అన్నట్లు ‘చచ్చినట్లు ‘ వెళ్తున్నాను. ఇక చచ్చినా మీ ఇంటికి రాను. నేను చచ్చిపోయినా నన్ను చూడ్డానికి తనని రావొద్దని చెప్పు’’ దాదాపు ఏడుస్తూ అంది ప్రమీల.

కళ్లనీళ్లతో స్టేషన్‌ వెలుపలికి నడిచాడు వినోద్‌.

 * * * *

ప్రమీల భర్త కృష్ణయ్య ఓ గ్రెనైట్‌ ఫ్యా˜క్టరీలో మేనేజరుగా పనిచేసేవాడు. ఆ ఫ్యాక్టరీలో పనిచేసే ప్రమీలని ప్రేమించి పెళ్లి చేసుకున్నాడు. ఈ విషయంగా ఇద్దరూ తమ కుటుంబ సభ్యులతో గొడవపడి వారికి దూరమయ్యారు. పెళ్లాయ్యాక పనికి వెళ్లడం మానేసింది ప్రమీల. భర్త సంపాదనను పొదుపుగా వాడుకుంటూ, ఇబ్బంది లేకుండా సంసారం సాగించింది. ఇద్దరు మగపిల్లలు పుట్టాక ఉన్నంతలో గుట్టుగా బతుకుతూ, పిల్లల భవిష్యత్తు కోసం నెలనెలా కొంత డబ్బులు దాచిపెట్టసాగింది.

ఓ రోజు జ్వరమొస్తే ఫ్యాక్టరీకి లీవు పెట్టాడు కృష్ణయ్య. మెడికల్‌ షాపుకెళ్లి మందులు తెచ్చుకుని వేసుకున్నాడు. రెండు రోజులైనా జ్వరం తగ్గలేదు. ప్రమీల డాక్టర్‌ దగ్గరికి వెళ్దామంటే అతను వినలేదు.

ఓ రోజు వినోద్‌ తల్లి దగ్గరికి పరుగెత్తుకొచ్చి ‘‘అమ్మా! నాన్న మాట్లాడటం లేదు’’ అన్నాడు. ఆందోళనగా భర్త దగ్గరికి వచ్చి చూసింది ప్రమీల. కృష్ణయ్య కళ్లు తెరచుకునే ఉన్నాడు కానీ మాట్లాడలేక పోతున్నాడు. వెంటనే పిల్లల్ని పక్కింట్లో వదలిపెట్టి అతన్ని హాస్పిటల్‌లో చేర్పించింది. జాండీస్‌ వచ్చిందని, తీసుకురావడంలో ఆలస్యం చేశారని, తమ వంతు ప్రయత్నం చేస్తామని డాక్టర్లు చెప్పారు.

వారం రోజులు హాస్పిటల్‌లోనే గడిపింది ప్రమీల. పిల్లల్ని రెడీ చేసి, క్యారియర్లు ఇచ్చి, స్కూల్‌ దగ్గర దింపి, హాస్పిటల్‌కి వచ్చేసేది. సాయంత్రం పిల్లల్ని తీసుకుని హాస్పిటల్‌కే వచ్చేసి, అక్కడే వాళ్లతో హోంవర్క్‌ చేయించి, ఏదో ఒక దగ్గరున్న హోటల్‌ నుంచి టిఫన్‌ తెచ్చి, వారికి తినిపించి, వాళ్లను తీసుకెళి ్ల పక్కింట్లో వదిలేసి, హాస్పిటల్‌కి వచ్చి అక్కడే కృష్ణయ్య పక్కనే కూర్చుని, అట్లే నిదురపోయేది.

వారం తర్వాత కృష్ణయ్య పరిస్థితి విషమించి కోమాలోకి వెళ్లిపోయాడు. డాక్టర్లు అతని కళ్ల దగ్గర కాటన్‌, ముఖానికి ఆక్సిజన్‌ మాస్క్‌లు ఉంచారు. అతని ముఖం రంగు కూడా మారింది. పిల్లలు తండ్రిని అలా చూస్తే జడుసుకుంటారని వారిని హాస్పిటల్‌కి తీసుకురావడం మానేసింది ప్రమీల. అయితే ఓ రోజు స్కూల్‌ నుంచి నేరుగా హాస్పిటల్‌కి వచ్చిన వినోద్‌ తండ్రిని చూసి భయపడి ఏడవడం మొదలుపెట్టాడు. తల్లి ఎంత సముదాయించినా అతని భయం తగ్గలేదు. అప్పట్నుంచీ హాస్పిటల్‌ అంటేనే జడుసు కోవడం మొదలుపెట్టాడు.

మరో రెండురోజుల తర్వాత కృష్ణయ్య మరణించాడు. ప్రమీల తను దాచుకున్న డబ్బులతో పాటు గ్రెనైట్‌ కంపెనీ వాళ్లు ఇచ్చిన డబ్బులతో హాస్పిటల్‌ బిల్లు చెల్లించింది. అక్కడి డాక్టర్‌ ఒకరు పెద్ద మనసుతో ఆమెను అక్కడే ఉద్యోగంలో చేరమని చెప్పడంతో నర్సుగా చేరింది. పిల్లల చదువులకు అక్కడి డాక్టర్లు కొద్దో గొప్పో సహాయం చేసేవారు. అక్కడికొచ్చి ఆరోగ్యం బాగుపడిన పేషంట్లు ఆమె సేవలకు మెచ్చి కొంత మొత్తం ఆమె చేతికిచ్చేవారు. ప్రభుత్వం అందించే సహాయాలు కూడా ఆమెకు ఉపయోగపడ్డాయి.

వినోద్‌కు గవర్న్‌మెంట్‌ టీచర్‌గా ఉద్యోగం వచ్చింది. రెండేళ్ల తర్వాత తన స్కూల్లోనే పనిచేస్తున్న కవితను తల్లి అనుమతితో పెళ్లె  చేసుకున్నాడు.

ప్రమోద్‌ క్యాంపస్‌ ఇంటర్వ్యూలో ఉద్యోగం తెచ్చుకుని చెన్నై వెళ్లిపోయాడు. తల్లి అనుమతితో తన కొలీగ్‌ జననిని పెళ్లి చేసుకున్నాడు. కొడుకులకు పెళ్లిళ్లు అయిపోవడంతో ప్రమీల తన బాధ్యతలు తీరిపోయినట్లు భావించింది. ఇకపై ప్రశాంతంగా జీవించాలని అనుకుంది.

కవితకు మగబిడ్డ పుడితే మనవడిని చూసి పొంగిపోయింది ప్రమీల. పుట్టింట్లో కానుపు చేసుకుని అత్తారింటికి వచ్చిన కవితను, మనవణ్ణి జాగ్రత్తగా చూసుకుంటూ, తను నర్సుగా చేసింది కనుక తగిన సలహాలిస్తూ ఉండసాగింది. వీళ్లని చూసుకోవడం కోసం ఉద్యోగం కూడా మానేసింది.

 * * * *

వినోద్‌, కవితలు అపార్ట్‌మెంట్‌ కొనడం కోసం బ్యాంకులో లోన్‌ తీసుకున్నారు. ప్రమీలకు చాలా సంతోషం వేసింది. తన జీవితమంతా అద్దె ఇళ్లలో …అదీ ఇరుకైన ఇళ్లలో ఇద్దరు పిల్లలతో గడిపింది. ఇప్పుడు వినోద్‌ స్వంతంగా, విశాలమైన ఇల్లు కట్టుకోవడం ఆమెకు ఆనందాన్నిచ్చింది.

కొత్త ఇంట్లో అల్మైరాలు, ఫర్నిచర్‌ చేయిస్తున్నప్పుడు ప్రమీల ఏదో సలహా ఇవ్వబోతే ‘‘ అత్తయ్యా …ఇది మా ఇల్లు. ఇందులో ఎక్కువ కాలం ఉండేది మేము. మా ఇష్టాల మేరకు మేము చేసుకుంటాం. మీరు ఇందులో దూరకండి’’ అంది కవిత.

నోట మాటరానట్టు నిలబడిపోయింది ప్రమీల. కళ్లనిండా నీళ్లు తిరిగాయి ఆమెకి. అటుపై ఆ ఇంటి విషయంలో ఆమె జోక్యం చేసుకోలేదు. గృహప్రవేశం రోజు కూడా కాస్త దూరంగానే ఉండిపోయింది.

కొత్త ఇంట్లోకి వచ్చాక వంటింట్లోకి వెళ్లబోతున్న ప్రమీలతో ‘‘అత్తయ్యా. ఇకపై టిఫిన్‌, వంట…అన్నీ నేనే చేస్తాను. మీరు హాయిగా విశ్రాంతి తీసుకోండి’’ అంది కవిత.

‘‘నీకెందుకమ్మా శ్రమ? నేనున్నంతవరకూ చేస్తాను. తర్వాత నీకెటూ తప్పదు’’ అంది ప్రమీల నవ్వుతూ.

‘‘వద్దు…వద్దు. నా ఇంట్లో నేను చేసుకోవడానికి నాకేం కష్టం లేదు. మీరు ఇటొచ్చేయండి’’ అంది.

ఈసారి ప్రమీల బాధపడలేదు. అవమానాలకు మనసును ముందే సిద్ధం చేసుకుంది కాబట్టి మౌనంగా అక్కడనుంచి వెళ్లిపోయింది. ‘నానిగాడు చిన్నబిడ్డగా ఉన్నప్పుడు తన అవసరముండేది కాబట్టి తనతో ఒద్దికగా మసలుకుంది. వాడు స్కూలుకు వెళ్లడం మొదలుపెట్టగానే తన అవసరం తీరిపోయింది. తనని కరివేపాకులా వాడుకుని ఇప్పుడు పక్కకు పెట్టేసింది’ అనుకుంది.

ఆరోజు నుంచీ కోడలు చేసి ఇస్తేనే ఆమెకు… కాఫీ అయినా, టిఫన్‌ అయినా, భోజనమైనా!

 * * * *

ఆ తర్వాత తనను బాధపెట్టే సంఘటనలు కొన్ని జరిగినా వాటిని చిన్నవిగా భావించి వదిలేసింది. కొడుకుతో కూడా చెప్పుకోలేదు. కానీ మొన్న తను ఇంటి నుంచి వెళ్లిపోవాలని కవిత పట్టుబట్టడం, దానికి కొడుకు మద్దతు పలకడం ఆమె జీర్ణించుకోలేక పోతూంది. ‘‘తను నెల్లూరుకు తిరిగి వెళ్లకూడదు’ అనుకుంది. ఇంతలో ఆమెకు తను స్టేషన్లో కఠినంగా మాట్లాడినప్పుడు చిన్నబోయిన వినోద్‌ ముఖం గుర్తుకొచ్చింది. ‘తను అలా అనవలసింది కాదు. పాపం… వాడెంత బాధపడుతున్నాడో? ఇంటికెళ్లాక ఫోన్‌ చేసి వాడితో మాట్లాడాలి’ అనుకుంది.

ఏదో పెద్ద స్టేషన్‌ వచ్చినట్లు కనిపించడంతో ఆలోచనల్లోంచి తేరుకుని, ట్రైను కిటికీలోంచి బయటికి చూసింది. ట్రైను- చెన్నై సెంట్రల్‌ చేరుకుందని అర్థమై సీట్లోంచి లేచి నిలబడిరది.

 * * * *

కోవిడ్‌ మహమ్మారి విజృంభణతో దేశంలో లాక్‌డౌన్‌ విధించారు.

‘‘కోవిడ్‌ పాజిటివ్‌’’ మొబైల్‌లో వచ్చిన టెస్ట్‌ రిజల్ట్‌ చూసి పాలిపోయిన ముఖంతో అన్నాడు వినోద్‌.

ఆ మాట వినగానే చటుక్కున దూరంగా జరిగింది కవిత. తర్వాత అల్మైరాలో ఉన్న మాస్కు తనొకటి ధరించి మరొకటి వినోద్‌ పక్కన పెట్టింది.

‘‘నాకేం చేయాలో పాలుబోవడం లేదు. నేను అన్ని జాగ్రత్తలూ తీసుకుంటూనే ఉన్నాను’’ అన్నాడు బాధగా.

‘‘నా మాట విని మీరు వెంటనే హాస్పిటల్‌లో చేరండి. ఇంట్లో ఉంటే మా ఇద్దరికి కూడా వచ్చే ప్రమాదం ఉంది’’

‘‘అమ్మో..హాస్పిటల్‌ అన్న మాట వింటేనే నా గుండె జారిపోతూంది. నేను ఇక్కడే వేరే గదిలో ఉంటాను.’’

‘‘వద్దండీ… మీరు ఇంట్లో ఉంటే నానిగాడు మీ దగ్గర రావాలని మారాం చేస్తాడు. వాడిని కట్టడి చేయడం కష్టం. ఓ నాలుగు రోజులు అక్కడ ఉన్నారంటే మళ్లీ ఇంటికి వచ్చేయవచ్చు.’’

కవిత చాలాసేపు నచ్చచెప్పాక హాస్పిటల్‌లో చేరడానికి అయిష్టంగానే ఒప్పుకున్నాడు వినోద్‌. తర్వాత ‘‘ఎందుకైనా మంచిది. మీరిద్దరూ కూడా పరీక్ష చేసుకోండి’’ అంటూ మొబైల్‌ చేతిలోకి తీసుకున్నాడు.

 * * * *

వారం రోజులు భర్త ఆరోగ్యం గురించి ఆందోళనతో గడిపింది కవిత. కోవిడ్‌ వ్యాధి కంటే కోవిడ్‌ వచ్చిందన్న భయంతోనే చాలామంది చనిపోతున్నారన్న వార్త సోషల్‌ మీడియాలో చక్కర్లు కొట్టుతూ ఉండటంతో ఆమె ఆందోళన మరింత పెరిగింది. హాస్పిటల్‌ అంటేనే హడలిపోయే భర్త అన్నిరోజులు హాస్పిటల్‌లో ఎలా ఉన్నాడో, అతని ప్రస్తుత పరిస్థితేంటో అర్థంకాక సతమతమవ సాగింది. హాస్పిటల్‌కి ఫోన్‌ చేస్తే ఎవరూ సరైన సమాధానాలు ఇవ్వడం లేదు.

ఆ రోజు హాస్పిటల్‌ నుంచి ఇంటికి వచ్చిన వినోద్‌ని చూసి ఆనందపడ్డారు కవిత, నాని.

‘‘మిమ్మల్ని తలవని క్షణం లేదు. మీరు క్షేమంగా ఇంటికి తిరిగి రావాలని అన్ని దేవుళ్లకూ మొక్కు కుంటున్నాను. వాళ్లు నా మొర విన్నారు’’ అంది కన్నీళ్లతో..

అలాగేనన్నటు తలూపి ‘‘ఈ సమయంలో అమ్మ ఇంట్లో ఉంటే బాగుండేది. మనకు ధైర్యంగా ఉండేది’’ అన్నాడు వినోద్‌.

‘‘భలేవారే! అసలే ఆవిడకి ఆరోగ్యం పట్ల శ్రద్ద ఎక్కువ. ఆవిడని ముందే చెన్నై పంపించి మనం మంచి పనే చేశాము. మీకు ‘కోవిడ్‌ ‘ అని తెలియగానే తను చెన్నైకి పరుగెత్తి వెళ్లుండేవారు’’ అంది కవిత.

‘‘పరుగెత్తి వెళ్లడం కాదు. ప్రమోద్‌కు నీవు విషయం చెప్పగానే అమ్మ నన్ను చూడటానికి పరుగెత్తుకుని వచ్చింది. ‘దేవుళ్లు నా మొర విన్నారు’ అన్నావు కదా. నీ మొర విన్నది దేవుళ్లు కాదు…మా అమ్మ. హాస్పిటల్‌ అంటే నాకు భయం కాబట్టి ధైర్యం చెప్పడానికి వచ్చింది. ప్రమోద్‌కు చెబితే ఒప్పుకోడని వాడికి చెప్పకుండా ఇక్కడికి వచ్చి తర్వాత ఫోన్‌ చేసి చెప్పింది.. పోలీసులకు కనపడకుండా పాలవ్యానులో దాక్కొని వచ్చింది. ఆమెని వార్డు లోపలికి పంపక పోవడంతో తన సర్వీస్‌ సర్టిఫికేట్స్‌ చూపించి నర్సుగా హాస్పిటల్‌లో చేరింది. నేనున్న వార్డులోనే డ్యూటీ వేయించుకుని నన్ను అనుక్షణం చూసుకుంది. అమ్మ సేవల వల్ల, పక్కనుండి ధైర్యం చెప్పడం వల్ల నేను ఇంత త్వరగా కోలుకుని ఇంటికి వచ్చాను’’

నమ్మలేనట్లు చూసింది కవిత.

‘‘అయితే నాకు నయమవగానే అమ్మకు కోవిడ్‌ సోకింది. నేనున్న బెడ్‌లోనే తనుంది ఇప్పుడు. నేను అక్కడే ఉండి అమ్మకు సేవలు చేస్తానన్నా హాస్పిటల్‌ వాళ్లు ఒప్పుకోలేదు’’ అన్నాడు బాధగా.

కవిత మనసు పశ్చాత్తాపంతో నిండిపోయింది. తనకు మాంగల్య భిక్ష పెట్టిన అత్తగారు ఆరోగ్యంగా తిరిగి రావాలని దేవుళ్లను ప్రార్థించసాగింది.

రెండు రోజుల తర్వాత సెల్‌ మోగితే కాల్‌ రిసీవ్‌ చేసుకుని స్పీకర్‌ ఆన్‌ చేశాడు.

‘‘హలో.. వినోద్‌గారా? మీ అమ్మగారు కొద్దిసేపటి క్రితమే మరణించారు. అయితే మీరెవరూ ఇక్కడికి రాకండి. అన్ని కార్యక్రమాలూ హాస్పిటల్‌ వాళ్లే పూర్తి చేస్తారు.’’

భోరున ఏడుస్తూ కుప్పకూలిపోయాడు వినోద్‌. అతన్ని ఓదార్చడం మర్చిపోయి షాక్‌ తిన్నట్టు నిలబడిపోయింది కవిత.

About Author

editor

See author's posts