– సి. యమున
భండారు సదాశివరావు స్మారక దీపావళి కథల పోటీకి ఎంపికైనది
కృంగిన మనసుతో రూమ్‌ నుండి బయటకు వచ్చాడు అనంత్‌. కొన్ని వందల ఎకరాలలో అభివృద్ధి చెందిన విశ్వవిద్యాలయం అది. ఆ యూనివర్సిటీలో అడుగుపెట్టటమే ఓనాటి అతని ధ్యేయం. ఇప్పుడు అదే క్యాంపస్‌లో గతీ, గమ్యం లేకుండా మతి లేనివాడిలాగా నడుస్తున్నాడు.
నీడను పరుస్తూ, దృఢంగా వటవృక్షం. అక్కడికి రాగానే తనకు తెలియకుండానే టక్కున ఆగిపోయాడు. కొన్నేళ్లుగా ఉన్న అలవాటు వలనా… లేదా ఏమారపాటుగానా ?
‘ఏదో కొత్త ప్రపంచంలోకి వచ్చినట్లుగా’ ఒక్కక్షణం చుట్టూతా చూశాడు. అంత ఎత్తున ఎదిగిన మహా వృక్షాలు.
ఎదురుగా, మల్లెలు మందారాల నడుమ శివలింగం. అనాలోచితంగా చేతులెత్తి నమస్కరించ బోతూ, మనసులో ఉన్న ‘మేఘన’ రూపం అడ్డు పడటంతో చటుక్కున ఆగిపోయాడు.
‘‘ఇక్కడే కదా, తను మేఘా ఊసులు చెప్పుకుంది… బాసలు చేసుకుంది. ‘ఎప్పటికీ ఒకరికొకరుగా ఉంటామని’ వేసుకున్న ఆ ఒట్లు మరి ఏమయ్యాయి? ఆనాటి కమిట్‌మెంట్స్ ఎలా మాయమయ్యాయి’’
ఎత్తిన చేతులు అట్లాగే జారిపోయాయి. ‘తరుముతున్న ఆలోచనల భారం దింపుకోవటానికా అన్నట్లు’ తల విదిలించుకున్నాడు. మరింత ముందుకు సాగిపోయాడు.
పచ్చని చెట్లు, చల్లని గాలి… ఏవీ అతని మదిని సేదతీర్చలేకపోతున్నాయి.
అంతలో, అల్లంత దూరంలో రెండు లేళ్లు దూసుకు వెళ్లాయి. అవి ఆ క్యాంపస్‌కు అదనపు ఆకర్షణ. వాటిపై ప్రత్యేక శ్రద్ధ చూపిస్తుంది యాజమాన్యం.
చెంగు చెంగున చిందులేస్తున్న ఆ లేళ్లు ఉరకలు వేసే ఉత్సాహానికి ప్రతీకగా ఉండే మేఘనను గుర్తుకు తెస్తున్నాయి.
ఓనాడు అనంత్‌, మేఘన చేయి చేయి కలుపుకుని ఆ చెట్ల మధ్య విహరిస్తున్నారు. అచ్చు ఇలాగే సందడి చేస్తున్న లేళ్లపై మేఘన దృష్టి పడింది.
‘‘వాటిని పట్టుకుంటా’’ అంది చిన్నపిల్లలాగా చప్పట్లు కొడుతూ.
‘‘ఓయ్‌, చాల్లే కబుర్లు. వాటిని పట్టుకోవటం పక్కన పెట్టు, ముట్టు కోవటం కూడా కష్టం. అవి లేళ్లు …ఈ లేడీకి చిక్కవు’’
‘‘చూద్దామా’’ అంది తల ఎగరేస్తూ.
‘‘ఓ, తప్పక చూస్తాను… నీ పరుగులోని అందాన్ని’’ అన్నాడు అనంత్‌ అల్లరిగా నవ్వుతూ.
అంతే, ఒక్కసారిగా వాటి వెనక పరుగులు పెట్టింది. పది నిమిషాల్లో వగరుస్తూ అలసి, నిలచి పోయింది.
‘‘ఊ, ఏది మేడమ్‌ మీరు పట్టుకున్న లేడి కూన’’ అన్నాడు ఆమె దగ్గరకు చేరిన అనంత్‌.
‘‘ఫో …’’ అంది ఉక్రోషంగా మేఘన.
‘‘అరే, అంత కోపమైతే ఎలా’’ అన్నాడు ఆమె మోముపై అలుముకున్న శ్వేత బిందువులను తన చేతితో మృదువుగా తుడుస్తూ.
‘‘నువ్వు అలా అనబట్టే అవి చిక్కలేదు’’ అంది అనంత్‌ చేతిని నెట్టేస్తూ.
‘‘ఉహు, వాటిని పట్టుకోవటం మామూలు వాళ్లకు కుదరదు’’
‘‘నీకెలా తెలుసు’’ అంది నుదురు అంతా అలుముకున్న జుట్టును సరి చేసుకుంటూ.
‘‘అనుభవం, మేఘా’’
‘‘అనుభవం అంటే …’’ అంది కళ్లెగ•రేస్తూ.
‘‘మేము కౌన్సిలింగ్‌ కు వచ్చినపుడు, మా అమ్మ వాటి వెంట ఇలాగే పరుగులు పెట్టింది, కనీసం వాటిని ముట్టుకుంటానంటూ’’ పక పకా నవ్వాడు అనంత్‌ .
‘‘వాట్‌’’
‘‘ఎందుకు అంత ఆశ్చర్యం’’
‘‘అంటే…’’
‘‘మా అమ్మకు ఆటలు అంటే ఇష్టంట. బాగా ఆడేదట. కుదిరినప్పుడల్లా ఇరుగుపొరుగు పిల్లలతో ఆడుతుంది. ఇప్పటికీ నేను వెళ్లినపుడు షటిల్‌, క్యారమ్స్ ఆడతాము. ఆ ఉత్సాహమే ఆమె వాటి వెంట పడేటట్లు చేసిందనుకుంటా’’
‘‘మరి చిక్కిందా’’
‘‘సరేలే, నీకు ఇంకా అర్థం కాలేదా? చిక్కటం కాదు తను కిందపడి మోచేతులకు దెబ్బలు తాకించుకుంది’’
‘‘అయ్యో’’
‘‘కానీ అమ్మ అంతగా బాధ పడలేదు’’
‘‘మరి’’
‘పట్టుకోలేక పోతేనేమీ, ప్రయత్నం అయితే చేశానుగా’ అంది. సరే, ఈ లేళ్ల గోల ఇంకా చాలు. చేతికి చిక్కని వాటిని వదిలేసి మన చేతిలో పని ఏదో మనం చేసుకోవాలి…పద పద క్యాంటీన్‌ లో ఏదన్నా తిందాము. ఆకలేస్తోంది ’’ చెయ్యి పట్టుకుని లాక్కెళ్లి పోయాడు. ఓనాటి ఆ అనుభవం ఈనాడు గుండెను కోస్తోంది.
‘‘అవును, మేఘన, పరుగులిడే లేడిలాగానే ఉండేది…కానీ మాయా లేడి’’ నిట్టూర్పు విడుస్తూ గత తలపులతో భారంగా క్యాంపస్‌ మైయిన్‌ ఎం‌ట్రన్స్ వైపు అడుగులు వేశాడు.
* * *
అనంత్‌, భారతదేశంలో అత్యుత్తమమైన విశ్వవిద్యాలయంలో ఒకటైన ఐ.ఐ.టి.చెన్నైలో సీట్‌ సాధించాలనే కలను మంచి ర్యాంక్‌తో సాకారం చేసుకున్నాడు. పి.జి.లోజాయిన్‌ అయ్యాడు. అనంత్‌ క్లాస్మేట్‌ దీప పిన్ని కూతురే మేఘన. తను ఉండేది కూడా చెన్నైలోనే. లోకల్‌ కాలేజీలో ఎం.బి.ఏ. చేస్తోంది. క్యాంపస్‌లో ఓ ‘కల్చరల్‌ ఫెస్ట్’ కు మేఘన వచ్చింది. దీప, మేఘనను అనంత్‌ కు పరిచయం చేసింది.
ఇద్దరూ తెలుగువారు కావటం, అభిరుచులు కలవటంతో వారి మధ్య పరిచయం అక్కడతో ఆగక మరిన్ని అడుగులు వేసింది. గతంలో దీప, అప్పుడప్పుడు సెలవు రోజుల్లో మేఘనా వాళ్లింటికి వెళ్లేది.ఇప్పుడు ఆ అవకాశం మేఘన దీపకు ఇవ్వటం మానేసింది. కారణం అనంత్‌తో తనకు ఏర్పడ్డ స్నేహం. తనే తరచుగా క్యాంపస్‌కు వచ్చేది. ఒక్కోసారి దీప రూమ్‌లో ఉండిపోయేది, క్యాంపస్‌లో అనంత్‌తో కలిసి గడపటానికి.
మేఘన ముందుగా తన ప్రేమను ప్రకటించింది. ఆనందంగా ఆమోదించాడు అనంత్‌.
‘‘అనంత్‌ లాంటి అబ్బాయి నేడు అరుదు… నువ్వు చాలా లక్కీ’’ దీప మనఃస్పూర్తిగా అభినందించింది.
జీవితంలో స్థిర పడ్డాకే, ఇంట్లో వాళ్లకు తమ ప్రేమ సంగతి చెప్పాలని తీర్మానం చేసుకున్నారు.
అటు చదువు, ఇటు వాళ్ల ప్రేమ… రెండూ బాలెన్స్ చేసుకుంటూ
‘‘మూడు డిన్నర్‌లు… ఆరు బీచ్‌ విహారాలుగా’’ గడిచిపోతోంది వారి బంధం.
అనంత్‌కు, పి.జి. పూర్తయ్యి ప్రముఖ అంతర్జాతీయ సంస్థలో ప్లేస్మెంట్‌ వచ్చింది. మేఘన చదువు కూడా పూర్తయ్యి ఓ స్టార్టప్‌ కంపెనీలో చేరింది.
‘‘మేఘా, పెద్దవాళ్లకి చెప్పబోయే ముందు, ఈ రోజు అడ్వాన్స్‌గా సెలబ్రేట్‌ చేసుకుందాం’’ ఉత్సాహంగా చెప్పాడు అనంత్‌ మేఘనకు కాల్‌ చేసి.
‘‘రాత్రి డిన్నర్‌ కు టేబుల్‌ బుక్‌ చేసినట్లు నేనే కాల్‌ చేసి చెపుదామనుకున్నాను. ఇంతలో నువ్వే…’’
‘‘వావ్‌.. నా మనసులో మాట ముందే తెలుసుకుంటావు. అందుకే నువ్వంటే…’’ అనంత్‌లో పెల్లుబికిన ఉత్సాహం.
‘‘బిజీగా ఉన్నాను. బై’’ అంటూ అనంత్‌ మాటలకు కత్తెర వేసి కాల్‌ ముగించింది మేఘన.
ఆ రోజు డిన్నర్‌లో కలిసినపుడు,
‘‘అనంత్‌, నేను ఒకటి చెప్పాలనుకుంటున్నాను. నువ్వు ఏమనుకోకూడదు’’ స్టోన్‌ ఐస్‌ క్రీమ్‌ ముక్కను సుతారంగా నోటిలోకి తోస్తూ అంది మేఘన.
‘‘ఏంటి, ముందుగా నువ్వే ప్రేమ ప్రకటిం చావు. ఆగలేక ఇప్పుడు పెళ్లి ముహూర్తం కూడా పెట్టించుకొచ్చావా’’ కొంటెగా అడిగాడు.
‘‘ప్లీజ్‌, బి సీరియస్‌. నేను చెప్పేది విను’’
చేతులు కట్టుకుని ‘‘చెప్పండి మేడమ్‌’’ గొంతులో అణచి పెట్టుకున్న అల్లరితో అనంత్‌.
‘‘మనం స్నేహితులుగా ఉండి పోదాము’’ మెల్లగా కానీ స్థిరంగా చెప్పింది .
‘‘వాట్‌ … ఆర్‌ యు జోకింగ్‌’’
‘‘ఇం‌లాటివి ఎవరు జోకులు వెయ్యరు’’
‘‘మరి’’
‘‘మా ఇంట్లో …’’
‘‘ఒప్పుకోలేదా… ఒప్పిద్దాము’’ అనంత్‌లో ఆతృత.
‘‘కాదు. వాళ్లు చూసిన సంబంధం నాకే ఒప్పుకోవాలనిపిస్తోంది’’
‘‘అంటే’’
‘‘అనుకోని పెళ్లి సంబంధం వచ్చింది. అతను, మా నాన్న స్నేహితుడి కొడుకు. ఎన్నో ఏళ్ల క్రితమే వాళ్లు అమెరికా వెళ్లి అక్కడే వ్యాపారంలో బాగా స్థిర పడ్డారు. ‘ఎంటర్‌ ప్రెన్యూర్‌ ‘ అవ్వాలనే నా కోరిక తీరే అవకాశం ఇలా తలుపు తడుతుందనుకో లేదు.. అందుకని’’
చైతన్యం పోయి జీవమున్న శిలగా స్తంభించి పోయాడు అనంత్‌.
‘‘ఇదే మన చివరి కలయిక. నేనే కదా టేబుల్‌ బుక్‌ చేశాను. బిల్‌ పే చేశాను’’ మేఘన తన ప్రేమను ఎంత వేగంగా ప్రకటించిందో అంతకు మించిన వేగంతో తెంపుకుని వెళ్లిపోయింది.
గతాన్ని తెంపుతూ, మెయిన్‌ గేటు ప్రక్కన ఉన్న ‘‘ఇండియన్‌ ఇన్స్టిట్యూట్‌ ఆఫ్‌ టెక్నాలజీ’’ అని ఉన్న యూనివర్సిటీ బోర్డ్ మీది నియాన్‌ లైట్ల వెలుగు అనంత్‌ కళ్లలోకి దూసుకు వచ్చింది.
‘‘అనంత్‌, నేను నమ్మలేక పోతున్నాను… ఆ కల్చరల్‌ ఫెస్ట్ తరువాత నేను మళ్లా ఈ కాంపౌండ్‌లో అడుగుపెడతానని. అదీ ప్రేమికుడి కోసం. ఇంత ప్రతిష్టాత్మకమైన విశ్వవిద్యాలయపు విద్యార్ధి నా జీవిత భాగస్వామి కాబోతున్నాడు. నేను చాల లక్కీ’’ ‘ఆ బోర్డ్‌ను చూస్తూ అన్న మేఘన మాటలు గుర్తుకొచ్చాయి.
‘‘ఐ లవ్‌ యు’’ అని మూడు పదాలలో ఒలికించిన ప్రేమను ‘బ్రేకప్‌’ అంటూ మూడు అక్షరాలతో తుంపేసింది …’’ గత జ్ఞాపకాలను, నేటి చేదు పరిస్థితి కబళించటంతో మనసు, కనులు రెండూ చెమ్మగిల్లాయి.
* * *
ఎదురుగా ఎగసి పడుతున్న సముద్రం అనంత్‌ హృదయంలోని వ్యథలాగా.
‘‘ఇన్నాళ్లుగా ఉన్న ప్రేమకు, ఎంత తేలికగా ముగింపు పలికింది. ఎన్నిసార్లు ఈ బీచ్‌లో కబుర్లు చెప్పుకున్నామో… కలలు కన్నామో. పున్నమినాటి వెన్నెల లాగా జీవితం గడుస్తుంది అనుకుంటే, ఇలా అయ్యిందే…గ్రహణం పట్టిందా? గ్రహణమే అయితే విడివడాలిగా! వారంగా కాల్‌ ట్రై చేస్తున్నా, కనీసం తియ్యను కూడా తీయటం లేదు. తను మొహమాటం లేకుండా, అంత నిక్కచ్చిగా చెప్పిన తరువాత ఇహ నాతో మాట్లాడే అవసరం ఏముంది’’
అవధులు లేని సముద్రం, అనంతమైన ఆకాశం లాగా అతని మనసులో ఎడతెరిపి లేని ఆలోచనలు.
మేఘనతో బీచ్‌లో గడిపిన వెన్నెల రాత్రులు… అలలతో ఆటలు, కేరింతలు అనంత్‌ మదిని మధిస్తున్నాయి.
‘‘వద్దనుకున్నా వెంటపడి వేధిస్తున్నాయే స్మృతులు?
నది, సముద్రంలో కలిసిపోతుంది…తన ఉనికిని పూర్తిగా కోల్పోతుంది. అప్పుడు నది రూపు, రుచి, పేరు అన్నీ మాయం. అచ్చు తనకిలాగే. మేఘన సాంగత్యంలో నన్ను నేను కోల్పోయినట్లే.
‘‘నీతో బ్రేకప్‌. వెళ్లిపో’’ అని సముద్రం అంటే, విడివడి నిలబడగలదా నది?
‘‘అసాధ్యం.. ఈ జీవితం అంతమే పరిష్కారం’’ అంటూ వెర్రి కేకపెట్టాడు.
జీవశ్చవం లాంటి ఆ దేహం అడుగులు వేస్తోంది సముద్రం కేసి.
ఆరడుగుల దేహం, అరడుగు తడిసింది.
మరో అడుగు… ఇంకో అడుగు… మోకాళ్ల దాకా తడి.
‘‘భగ్నమైన ప్రేమతో జీవించలేను. ఇలాగే ఈ నీటిలో నా జీవితం కలిసిపోయి ముగిసి పోవాలి’’
మరింత ముందుకు అడుగులు…నడుముదాకా నీళ్లు.
అంతలో, హృదయానికి దగ్గరగా ఉన్న షర్ట్ జేబులో సడి ….
‘‘కన్నా, నిను చూడగా… కన్నా నిను చూడగా’’ అమ్మ గొంతు హాయిగా.
అయోమయావస్థలోనే, యాంత్రికంగా మొబైల్‌ తీసి కాల్‌ బటన్‌ ప్రెస్‌ చేశాడు.
‘‘ఏరా కన్నా… ఈ రోజు మర్చిపోయావా’’ అవతల అమ్మ స్వరంలో తెచ్చిపెట్టుకున్న నిష్టూరం.
మరణించాలనుకునే భగ్న ప్రేమికునికి అమ్మతో సహా ఏదీ గుర్తుకు రాదేమో!!
‘‘రోజు ముగిసిపోతున్నా, నీ నుండి గ్రీటింగ్స్ లేవు, ఏమయ్యింది?’’
‘‘కన్నా , అనంత్‌ …బానే ఉన్నావా? మాట్లాడవే …ఏమయ్యింది’’ ఆమ్మ గొంతు నిండా ఆత్రుత•.
ఆగిపోయిన గుండె, ‘సి.పి.ఆర్‌. (కార్డియో పల్మనరీ రిసూసియేషన్‌)’’తో తిరిగి జీవం నింపుకున్నట్లు, అమ్మ ప్రేమ, ఆత్రుత… ఆందోళన అనంత్‌ మనసును పట్టి కుదిపింది…చైతన్యంతో నింపింది.
‘‘అమ్మ, ఏమీ లేదు. నేను బాగున్నాను. మరి మొబైల్‌…’’ మాటలు కూడదీసుకుంటున్న అనంత్‌.
‘‘ఓ, మొబైల్‌ పాడయ్యిందా ?’’
‘‘ఆ ..అవును అమ్మా. ఇప్పుడే షాప్‌ నుండి కలెక్ట్ చేసుకున్నాను’’ అమ్మ మాట కొనసాగిస్తూ అవసరానికో అబద్ధం.
ఎన్నిటికో సాయపడ్డట్లు , ఇప్పుడు తను చెపుతున్న అబద్ధానికి కూడా అమ్మ అన్నమాటలే సాయమందిం చాయి.
‘‘ఎప్పుడూ పొదు పొద్దునే నిద్ర లేపి మరీ ‘హ్యాపీ మదర్స్ డే’ చెపుతావుగా. ఈ రోజు అస్తమయం అవుతున్నా చెప్పక పోయేసరికి , ఎంత టెన్షన్‌ పడ్డానో తెలుసా ?…’’
‘‘సారీ, అమ్మా. రిపేర్‌ అయిన తరువాత, నువ్వు గిఫ్ట్‌గా ఇచ్చిన మొబైల్‌ నుండే కాల్‌ చేయాలని ఇప్పటిదాకా ఆగాను. అంతే. ‘హ్యాపీ మదర్స్ డే’ అమ్మా’’
‘‘థాంక్‌ యు, కన్నా. ఏంటీ, బీచ్‌లో ఉన్నావా’’
‘‘ఊ.. అంటే ఆ రిపేర్‌ షాప్‌ ఈ ప్రక్కనే. మొబైల్‌ తీసుకుని, అలా ఇక్కడకు వచ్చేశాను’’ మరో సర్దుబాటు మాటలు.
‘వావ్‌… ఓసారి వీడియో కాల్‌ చేసి చూపియ్యి’’
‘‘కన్నా , బీచ్‌ అంటే నాకెంతో ఇష్టం. మీ బామ్మ వాళ్ల ఊరిలో ఉండేది. ఆ తరువాత మరలా ఇప్పుడే బీచ్‌ కు రావటం’’ అంటూ చెన్నైలో అడుగు పెట్టిన రోజు ఆ అలల మధ్య ఆనందంగా గడిపిన అమ్మ రూపు కళ్ల ముందు కనపడింది.
ఆ ఇసకలో ఆల్చిప్పలు, చిన్ని శంఖువులు ఏరుకుంది.
‘ఇవన్నీతీపి జ్ఞాపకాలురా’’ అంటూ కొంగున ముడివేసుకుంది.
తరువాత ఇంటికి వెళ్లినపుడు, గాజు సీసాలో భద్రపరచిన వాటిని చూపించింది.
గబగబా నాలుగు అడుగులు ఒడ్డు వేపుకి వేసి, వీడియో కాల్‌ చేశాడు. మొబైల్‌లో అమ్మ తియ్యని రూపు, చల్లని చిరునవ్వు.
‘‘ఈ సంవత్సరం నాకు చాలా ప్రత్యేకం తెలుసా’’
‘‘అవునా’’
‘‘మరి కాదా, నా కొడుకు చదువు పూర్తయ్యి అంతర్జాతీయ కంపనీలో మంచి ఉద్యోగం పొందిన సంవత్సరం’’
‘‘అమ్మ ఆనందాన్ని ఆస్వాదిస్తున్నట్లు అనంత్‌లో మౌనం.
‘‘నీతో ఓ విషయం పంచుకోవాలనిపిస్తోంది… ఎన్నో ఏళ్లగా నాలోనే …నాతోనే ఉండిపోయిన నిజం’’
అర్థం కానట్లు చూశాడు.
‘‘ఎదిగి వచ్చిన నా కొడుకుతో ఇప్పుడు అది పంచుకోవాలనిపిస్తోంది’’
‘‘అంత నిజం ఏమిటమ్మా’’ ఆప్యాయంగా అడిగాడు అనంత్‌.
‘‘ఓనాడు నేను చనిపోవాలనుకున్నాను తెలుసా’’
‘‘అమ్మా …’’ అనంత్‌ లో తెలియని కంగారు.
‘‘అవును నాన్నా. యాక్సిడెంట్‌లో భర్తను కోల్పోయి ప్రపంచం శూన్యంగా మిగిలింది. మా మూడేళ్ల అనుబంధం పట్టి పీడిస్తోంది. ఎందుకు జీవించాలో అర్థ్ధం కాలేదు…’’
తాను కళ్లు తెరవకముందే తండ్రి కళ్లు మూసాడనే సత్యం మాత్రమే తెలిసిన అనంత్‌లో విస్మయం.
‘‘బామ్మ వేసుకునే నిద్రమాత్రలు పాలల్లో కలుపుకొన, జీవితాన్ని ముగించుకోవటానికి సిద్ధపడ్డాను.
నిద్రా హారాలు లేని శరీరం తూలింది. చెయ్యి జారింది… ఆ గ్లాస్‌ లాగానే, విఫల ప్రయత్నానికి మనసు వేయి ముక్కలయ్యింది…కళ్లు తిరిగి నేల మీదకు జారిపోయాను…’’
ఓ ట్రాన్స్‌లో ఉన్నట్లు చెప్పుకు పోతోంది.
‘‘హాస్పిటల్‌లో కళ్లు తెరిచిన నాకు తెలిసినది…’ జీవితానికి ముగింపు పలుకుదామనుకున్న నాలో ఓ జీవి ఊపిరి పోసుకుందనే నిజం’’
‘‘అమ్మా…’’ అనంత్‌ కంఠం ఆర్ద్రతతో నిండి పోయింది.
‘‘కడుపులో ఉన్న నీ రూపం తెలియదు. కంటితో చూడలేదు… అయినా నీపై ప్రేమ. కలిసి జీవించిన జీవిత భాగస్వామి మీద కన్నా … కంటితో చూడని కన్నబిడ్డపై ప్రేమ గొప్పదా? నాలో రక రకాల ఆలోచనలు. ఎంత ఘర్షణకు గురయ్యానో కన్నా’’
అమ్మ హృదయపు పొరల మధ్య ఒదిగి ఉన్న ‘ప్రేమ’ విశ్వరూపం సాక్షాత్కరిస్తోంది అనంత్‌కు.
‘‘ఆనాడు నేను జీవించి ఉంటానని, ఇలాటి రత్నంలాంటి కొడుకు నాకు ఉంటాడని అనుకో లేదురా?’’ అసలు చూడని జీవిపై అంత ప్రేమ ఎక్కడిదీ? నీ ఉనికే నాకు ఊపిరిపోసింది… నన్ను బతికించింది. పోవాలసిన నా ప్రాణం చైతన్యాన్ని ప్రోది చేసుకుంది. అనంత్‌ కళ్ల నుండి అశ్రువులు జారి పడుతున్నాయి.
‘‘ఆ రోజు మదర్స్ డే. నాకు నిన్ను బహుమతిగా ఇచ్చి, జీవితం నిలిపిన రోజు’’
‘‘అమ్మలూ’’ మరీ బెంగ వచ్చినపుడు అనంత్‌ పిలిచే పిలుపు అది.
‘‘అరె కన్నా, ఎప్పటి విషయమో చెప్పి ఇప్పుడు నిన్ను వ్యథకు గురి చేసినట్లున్నాను. ఆలస్యమవుతోంది. భోజనం వేళ దాటిపోతోంది… ఉంటాను’’ ఎదుట ఉన్న సాగరం లాగా, పరిధిలేని ప్రేమ నింపుకున్న అనురాగ మూర్తి.
* * *
‘‘ఏరా, అర్ధ గంట క్రితమేగా మాట్లాడావు. మళ్లీ ఇంతలోనే వీడియో కాల్‌’’
కొన్ని గంటల క్రితం వటవృక్షం కింద శివయ్య, పరుగులెత్తే లేళ్లు, మెరుస్తున్న ఆ విశ్వవిద్యాలయం బోర్డు… సముద్రపు అలలు, బీచ్‌ అన్నీ ‘మేఘన’ జ్ఞాపకాలను గుర్తు చేస్తూ వెంటాడి వేధించాయి.
ఇప్పుడు, అవి అన్నీ ‘అమ్మకు చిహ్నాలుగా’ నిలిచాయి.
కొన్ని క్షణాల క్రితం అనంత్‌ మది ‘నేలకొరిగిన అల’… ఇప్పుడు ‘ఎగసిన అల’.
తనకోసం మాత్రమే బతికిన అమ్మ… విలువ కట్టలేని ఆమె ప్రేమతో అనంత్‌ గుండె నిండిపోయింది.
‘‘ఒక్క క్షణం అమ్మా … ఇది చూడు’’ అంటూ అనంత్‌ నియాన్‌ లైట్ల కాంతిలో వెలిగిపోతున్న బోర్డ్ మీద కి వీడియో కాల్‌ ఫోకస్‌ చేశాడు.
‘‘ఓహ్‌…’’ అమ్మలో ఉద్వేగం.
‘‘అమ్మా.. మొట్ట మొదట ఈ ప్రాంగణంలో అడుగుపెట్టినపుడు కన్నా, నా కొడుకు ఐ.ఐ.టి.లో చదవబోతున్నాడని నాకు చాల గర్వంగా ఉందిరా’’ అని నువ్వు పొందిన ఆనందం గుర్తుకొచ్చింది. ఎందుకో నీకు ఇప్పుడు చూపించాలని పించింది.
‘‘అవును అనంత్‌, నీకు ఇంత బంగారు భవిష్యత్తు అందించిన ఆ ప్రాంగణం, ఊరు నాకు చిరస్మరణీయం’’
‘‘నాకు మటుకు, ‘జన్మే కాదు చక్కని జీవితాన్ని కూడా ఇచ్చిన నువ్వే’’ అమ్మా!
వచ్చేవారం కథ..
ఆనాటి పేమ్రకథ
– శ్రీమతి భారతీకృష్ణ
About Author
